‘വെളഞ്ഞ’ വിത്തും മരങ്കേറിയും-ഒരകവിത

(എത്ര മറന്നുപോകിലും ഒടുക്കം വള്ളിവീശിയെത്തുന്ന പ്രണയവിത്തുകൾക്ക്)

പണ്ടേ ‘വെളഞ്ഞ’ വിത്തായിരുന്നു.

മടിയിലും മുറത്തിലു-

മടങ്ങിക്കിടക്കുമായിരുന്നില്ല.

എത്ര തൂവിയിട്ടും പൊലിച്ചു

തന്നിരുന്നില്ല

പ്രണയത്തിന്റെ പറകൾ.

എത്രയടുക്കിയിട്ടും

നിറച്ചുതന്നിരുന്നില്ല

രുചിയുടെ കലവറ.

തിളനിലയിൽ

അരിക്കലത്തോടിടഞ്ഞും

ഉരപ്പുരയിലാ-

ളിമാരോടു ഞെളിഞ്ഞും

പാതിവെന്തും

പതിരായ് മറഞ്ഞും

പതുങ്ങി നടപ്പായിരുന്നെന്നും.

ഒടുക്കം,

അലോസരത്തിന്റെ-

യമാവാസി രാവൊന്നിൽ

കൈകാലുകൾ

കൂച്ചിക്കെട്ടി

ജീവനോടെ

കുഴിച്ചിട്ടുകളഞ്ഞു,

അസത്തിനെ.

തൃച്ചംബരത്തോ തൃക്കാക്കരയിലോ**

പോയിരിക്കാമെന്ന്

ചോദിച്ചവരോടൊക്കെ പറഞ്ഞു.

ഒട്ടുനാൾ കഴിഞ്ഞ്

ഒക്കെ മറന്നിരിക്കുന്നൊരു

പാതിരാമഴയത്ത്,

വാതിലിൽ മുട്ടോടുമുട്ട്.

ചുവന്നതൊപ്പിക്കാരെന്നു

നിനച്ച്

കീഴടങ്ങാൻ ചെല്ലുന്നേരം

പച്ചദാവണി ചുറ്റി

വള്ളിവീശി നിൽ‌പ്പാണല്ലോ

‘വെളഞ്ഞവിത്തൊ‘രുത്തി !

പോരാഞ്ഞിപ്പോൾ മരങ്കേറിയും !!

**( ‘തൃച്ചംബരത്തോ ഭജിക്കുവാൻ പോയി നീ, തൃക്കാക്കരയിലോ...‘ എന്നുള്ള ഓയെൻ‌വി സാറിന്റെ പ്രശസ്ത വരികൾ ഓർത്തുകൊണ്ട്)