സ്വകാര്യം

കവിയാകുന്നതിനു മുൻപ്‌
മോഷണമായിരുന്നു തൊഴിൽ

പ്രണയം വീണുനനഞ്ഞ കവിതകൾ..
ചെമ്പരത്തിപോലെ തുടുത്തവ..
ഇടിമുഴക്കി പെയ്യുന്നവ..

ഒക്കെയൊക്കെ
ഓരോരോ കവിമനസ്സിന്റെയും
പിൻ വാതിൽ തുറന്നു
കവർന്നെടുക്കും

അനന്തരം...
കാണാതായ സുഹൃത്തുക്കൾക്കു വേണ്ടി
മഷിയുടെ സാന്ത്വനം പുരട്ടി
സൂക്ഷിച്ചുവയ്ക്കും.

വെളിച്ചം കാണാതിരുന്ന കവിതകൾ
ആദ്യമൊന്നും മെരുങ്ങിയിരുന്നില്ല.

ഉടമസ്ഥനിലേക്കു മടങ്ങി പോകാനാകാതെ
നിർന്നിദ്രം
അവർ ഗർജ്ജിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരുനാൾ
സ്മരണകളിൽനിന്നു വേർപെട്ട്‌
അന്ധരായ പൂച്ചക്കുട്ടികളെപ്പോലെ
അവർ ശാന്തരായി.

എന്നിട്ടും
ഇന്നും ഞാൻ പേടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

കവിത നഷ്ടപ്പെട്ടവർ
ഒരുനാൾ എന്നെക്കണ്ടെത്തുമെന്നും
വിചാരണയ്ക്കു ശേഷം
അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിലേക്കു
നാടുകടത്തുമെന്നും.